Περιπέτεια στον Αμαζόνιο? Ε ναι ρε φίλε!!

Δυστυχώς το τέλος αυτού του ανθρώπου που χωρίς την βοήθεια της πολιτείας έφτιαξε κάτι τόσο όμορφο ήταν τραγικό .

Προφανώς η επιτυχία που είχε κάνει ο καλλιτέχνης που βρισκόταν καθημερινά στα σκαλιά και ζούσε πουλώντας τις δημιουργίες του στους επισκέπτες και

Εκείνο το βράδυ το περάσαμε πίνοντας μπύρες και συζητώντας στη ταβέρνα Os Ximenes γιορτάζοντας το γεγονός ότι είχαμε βρει επιτέλους τα πολυπόθητα εισιτήρια για τον αγώνα στο Μαρακανά για να δούμε την Εθνική ομάδα της Βραζιλίας με την Χιλή για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Η χαρά μου δεν περιγράφεται αφού ήταν όνειρο ζωής να βρεθώ σε αυτό το γήπεδο!

Και η επόμενη ημέρα ξεκίνησε με παραλία αφού και πάλι ο καιρός ήταν καλός και δεν θέλαμε να χάσουμε την ευκαιρία να κολυμπήσουμε αυτή τη φορά στην Κόκκινη παραλία (Red beach) .

Από τις φωτογραφίες που είχα δει ήταν η πιο όμορφη παραλία της πόλης κατά την δική μου άποψη αλλά την μέρα που πήγαμε είχε πολλά κύματα και υπήρχε ένας αφρός κάτι που έχω συναντήσει και σε παραλίες στην Κρήτη, που ενώ επιστημονικά δεν σημαίνει ότι είναι βρώμικο το νερό εμένα μου προκαλεί αηδία να μπαίνω όταν βλέπω αυτό τον αφρό . Παρόλα αυτά μια βουτιά την έκανα σε σημείο που δεν είχε τέτοιους αφρούς.

Πληροφοριακά να σας πω ότι πολλές φορές βλέπουμε μια «θολούρα» στα νερά ή μια πρασινίλα στα βράχια που δηλώνει μεγάλη αύξηση του φυτοπλαγκτόν. Αυτό σημαίνει ότι στη συγκεκριμένη περιοχή κάτι πέφτει, που συνήθως πρόκειται για λιπάσματα ή φυτοφάρμακα. Υπάρχουν πολλές περιοχές που δεν έχουν αποχετευτικό δίκτυο οπότε μπορεί κάποιες φορές να φτάνουν λύματα στη θάλασσα και να επιβαρύνουν την περιοχή. Από την άλλη μια παραλία με φύκια είναι δείγμα ότι η παραλία είναι καθαρή .

Αλλά ας αφήσουμε την ανάλυση υδάτων για να σας εξηγήσω τι κάνουμε σε παραλίες στην Βραζιλία για να περάσουμε υπέροχα.

Μετά βλέπαμε δίπλα μας κάποιες κυρίες να χορεύουν και πραγματικά ήταν τόσο όμορφο να βλέπω μεγάλες κυρίες στην ηλικία της μητέρας μου και ακόμα περισσότερο να χορεύουν σαν μικρά παιδιά και να γλεντάνε επί ώρες .

Και φυσικά δεν χάσαμε την ευκαιρία να χορέψουμε μαζί τους κάτι που τους ενθουσίασε και παρόλο που δεν μιλούσαν καθόλου αγγλικά περάσαμε υπέροχα και ήταν από τις πιο όμορφες στιγμές του ταξιδιού μας.

Αυτές τις στιγμές προσπαθήστε να αναζητάτε στα ταξίδια σας, γιατί εν τέλει η επαφή με τους ντόπιους θα κάνει το ταξίδι σας αξέχαστο και θα καταλάβετε και την κουλτούρα του λαού .

Φύγαμε από τη κόκκινη παραλία χωρίς να ανέβουμε πάνω στο Sugar Loaf mountain με το τελεφερίκ για να απολαύσουμε τη θέα. Προσωπικά το θεωρούσα περιττό αφού είχα δει πάνω από το άγαλμα του Χριστού την πόλη και δεν νομίζω ότι θα έβλεπα κάτι διαφορετικό.

Πάντως αν θέλετε να επισκεφθείτε το λόφο να ξέρετε ότι υπάρχει και μονοπάτι που ξεκινά από την παραλία και φτάνετε μέχρι το πρώτο ύψωμα και από κει μπορείτε να πάρετε έπειτα το τελεφερίκ μέχρι την κορυφή στην μισή τιμή από ότι θα το βρείτε αν το πάρετε από την αρχή της διαδρομής.( Κόστος 120 real )

Είχαμε πιεί τα ποτά μας στην παραλία αλλά τώρα είχε έρθει η ώρα να φάμε και το πρόγραμμα μας έλεγε να βρεθούμε σε μια περιοχή της πόλης την Santa Teresa που βρίσκεται σε ένα λόφο.

Το πιο όμορφο είναι ότι για να βρεθείς εκεί μπορείς να πάρεις το παραδοσιακό τραμ που θυμίζει άλλη εποχή και περνάει και πάνω από το υδραγωγείο στη περιοχή Λάπα που σας είχα πει παραπάνω ότι πλέον χρησιμοποιείται ως γέφυρα.

Φτάσαμε στο σημείο που ξεκινάει η διαδρομή που είναι δίπλα στο καθεδρικό ναό του Αγίου Σεβαστιανού . Θα βρείτε τη στάση στο χάρτη ως Station of Santa Teresa trams και να θυμάστε ότι η τελευταία διαδρομή γίνεται στις 15:00 .

Το κόστος είναι 20 real (3.7€) και μπορείτε να κάνετε όλη την διαδρομή μέχρι τέρμα πάνω και έπειτα να παραμείνετε μέσα στο τραμ ώστε να κατεβείτε ξανά και να σταματήσετε σε ένα από τα ταβερνάκια που θα έχετε περάσει στη διαδρομή .

Εγώ σας προτείνω να κατεβείτε στην πλατεία Largo do Guimaraes και να πάτε απέναντι από την στάση στο Portella Bar e Restaurante - Santa Teresa / RJ. 

Άλλο ένα πιάτο που πήρα και με εντυπωσίασε ήταν το escondidinho de jaba το οποίο είναι μοσχαράκι με κρέμα γάλακτος και βραστή μανιόκα . Εξωτερικά μου θύμισε λίγο το παστίτσιο αλλά καμία σχέση , πάντως ήταν ωραίο πιάτο και θα το βρείτε και με άλλες εκδοχές ,δηλαδή αντί για μοσχάρι να έχει κοτόπουλο ή ακόμη και θαλασσινά.

Αφού τελειώσαμε το γεύμα μας πήραμε το κατηφορικό δρόμο προς το ξενοδοχείο μας που ήταν σε κοντινή απόσταση.

Είχε έρθει επιτέλους η μεγάλη στιγμή να πάμε στο γήπεδο Μαρακανά για τον αγώνα Βραζιλία εναντίον Χιλή . 

Στο μετρό μέσα γινόταν χαμός , κόσμος τραγουδούσε και φυσικά ήμασταν σαν της σαρδέλες στριμωγμένοι.

Αφού κατεβήκαμε στο σταθμό βλέπαμε μια λαο-θάλασσα να πηγαίνει προς το γήπεδο και αναγκαστικά χωθήκαμε και εμείς στο τσούρμο με μεγάλη προσοχή για να μην χαθούμε μεταξύ μας.

Περάσαμε μετά από ώρα τους ελέγχους και βρεθήκαμε μέσα στο γήπεδο περίπου στις 20:00.

Τρομερή ατμόσφαιρα από σχεδόν 70.000 ανθρώπους που τραγουδούσαν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και βέβαια η εξέλιξη του αγώνα (4 - 0 υπέρ της Βραζιλίας) βοήθησε ώστε να βιώσουμε κάτι μοναδικό . 

Όταν τελείωσε ο αγώνας καθίσαμε λίγη ώρα μέχρι να φύγει ο κόσμος και έπειτα βγήκαμε σιγά σιγά για να πάμε στο σταθμό του μετρό.

Αυτή η στιγμή ήταν και το αποκορύφωμα του ταξιδιού κατά την γνώμη μου και μάλιστα μας έλεγαν οι ντόπιοι ότι αν έρθετε να δείτε αγώνα της Flamengo θα δείτε ακόμα πιο ωραία ατμόσφαιρα. 

Την επόμενη μέρα αφού φάγαμε πρωινό φύγαμε για το αεροδρόμιο όπου είχαμε την εσωτερική πτήση μας για το Μανάους που βρίσκεται στο βόρειο κομμάτι της χώρας σε μια πτήση διάρκειας 4 ωρών που είχαμε κλείσει με την εταιρεία Gol airlines με κόστος αν θυμάμαι καλά τα 135 ευρώ απλή μετάβαση.

Οπότε να έχετε υπόψιν σας ότι οι εσωτερικές πτήσεις είναι αρκετά ακριβές αλλά και η απόσταση που διανύσαμε ήταν μεγάλη και μάλιστα στο Μανάους άλλαζε η ζώνη ώρας. Ενώ στο Ρίο ντε Τζανέιρο ήμασταν 7 ώρες πίσω απο την Ελλάδα στο Μανάους είχαν γίνει 6 ώρες διαφορά από την Ελλάδα .

Η Βραζιλία είναι μια χώρα με τεράστια έκταση και υπάρχουν 4 διαφορετικές ζώνες ώρας.

Φτάνοντας στο Μανάους μας περίμενε ο Gilmar από την εταιρία Amazon Great Tours Manaus για να μας πάει αρχικά στο ξενοδοχείο που είχαμε κάνει κράτηση και την επόμενη μέρα το πρωί θα ξεκινήσουμε η περιπέτεια μας στον Αμαζόνιο.

Μια συνεργασία που δυστυχώς δεν πήγε όπως την είχα φανταστεί με την εν λόγω εταιρεία και τον Gilmar και είμαι υποχρεωμένος να το αναφέρω γιατί μου είναι αδύνατον να σας προτείνω να κλείσετε την περιήγηση σας στον Αμαζόνιο με ένα άνθρωπο που έδειξε ότι έχει πρόβλημα στο θέμα της οργάνωσης και όχι μόνο .

Το ξενοδοχείο που είχα επιλέξει ήταν το Central Hotel Manaus και κάποια παιδιά το Mural Living το οποίο και σας προτείνω ανεπιφύλακτα. Αν είχε διαθεσιμότητα και εγώ σε εκείνο θα εμένα αλλά αρκέστηκα στο διπλανό ξενοδοχείο που δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο.

Είχαμε φτάσει απόγευμα στην πόλη που μας έκανε εντύπωση με το μέγεθος της και τα εμπορικά καταστήματα που συναντήσαμε στην διαδρομή μας από το αεροδρόμιο. Είχα την εντύπωση ότι θα έβλεπα μια πόλη μικρή και χωρίς υποδομές αλλά η εικόνα ήταν εντελώς διαφορετική. Βέβαια και εδώ οι ντόπιοι μας εφιστούν την προσοχή μας απο την πρώτη στιγμή στο θέμα της ασφάλειας, ειδικά την νύχτα .

Πήγαμε για φαγητό σε ένα κοντινό εστιατόριο και έπειτα γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να φτιάξουμε τα πράγματα που θα παίρναμε μαζί μας στη 3 ήμερη περιπέτεια μας στον Αμαζόνιο.

Θα αφήναμε τα μεγάλα σακίδια για φύλαξη στο ξενοδοχείο και θα παίρναμε μαζί μας ένα μικρό σακίδιο με τα απαραίτητα ρούχα , αντικουνουπικό, φακό κεφαλής, power bank , καπέλο, αδιάβροχο, παντόφλες και ένα ζευγάρι παπούτσια που δεν σας νοιάζει να λερωθούν από τις λάσπες . Οι γαλότσες είναι μια λύση και θα βρείτε να πουλάνε στο λιμάνι πριν πάρετε το καραβάκι για να περάσετε την άλλη όχθη του ποταμού αλλά νομίζω ότι ήταν περιττό βάρος για εμένα .

Την επόμενη μέρα το πρωί είχαμε δώσει ραντεβού με τον Gilmar στις 08:30 καιβεμφανίστηκε στις 10:00🤬 !!! Εγώ φυσικά είχα τρελαθεί από την αγωνία μου γιατί του είχα δώσει και λεφτά σαν προκαταβολή όποτε είχα πάρει άλλες εταιρίες για να κλείσω νέα εκδρομή και ταυτόχρονα να μάθω πληροφορίες για εκείνον αφού ήξερα ότι δούλευε και για εκείνους. 

Η δική μου εκδοχή πάλι επειδή κατάλαβα λίγο τι τύπος είναι έλεγε ότι αφού πήρε τα λεφτά της προκαταβολής πήγε σε κάποιο μπαρ για να το γλεντήσει και έπειτα έπεσε ξερός για ύπνο.

Τέλος πάντων πήγαμε στο λιμάνι για να πάρουμε την πρώτη βάρκα που θα μας μετέφερε στην απέναντι μεριά του ποταμού αφού πρώτα όμως πηγαίναμε να δούμε το σημείο που ενώνεται ο Αμαζόνιος με τον Μαύρο ποτάμι (Rio Negro).

Σας παραθέτω μια φωτογραφία από το διαδίκτυο για να καταλάβετε την διαφορά ανάμεσα στα δύο ποτάμια.

Τα δύο αυτά ποτάμια ενώνονται αλλά δεν αναμιγνύονται ένα φαινόμενο που οφείλεται στις διαφορές θερμοκρασίας, ταχύτητας και ποσότητας διαλυμένων ιζημάτων στα νερά των δύο ποταμών. Το Rio Negro ρέει με σχεδόν 2 χλμ ώρα σε θερμοκρασία 28 °C, ενώ ο Αμαζόνιος (Rio Solimoes λέγεται σε εκείνο το σημείο) ρέει μεταξύ 4 και 6 χλμ την ώρα σε θερμοκρασία 22 °C.

Ένα φαινόμενο που μπορείτε να διαπιστώσετε καλύτερα βάζοντας το χέρι σας μέσα στο νερό και αφού η βάρκα κάνει ένα κύκλο θα ακουμπήσετε και το σκούρο ποτάμι και το ανοιχτόχρωμο οπότε θα νιώσετε αμέσως την διαφορά θερμοκρασίας.

Έπειτα περάσαμε στην απέναντι όχθη του ποταμού όπου θα μας παραλάμβανε ένα βαν αντίκα για να μας πάει στο σημείο που θα παίρναμε άλλη βάρκα για να πάμε στο τελικό προορισμό μας.

Εντύπωση μου έκανε που σε κάθε όχημα που μπαίναμε πήγαινε να γεμίσει καύσιμα με αποτέλεσμα να σταματήσουμε 3 φορές για καύσιμα ! Δηλαδή όλοι είναι με αδειανό ρεζερβουάρ και αν έρθει κάποιος πελάτης για μεταφορά βάζουν και λίγη βενζίνη . 

Στην τελευταία βάρκα που επιβιβαστήκαμε διανύσαμε μεγάλη απόσταση και πρέπει να πέρασε πάνω από 1.5 ώρα αν θυμάμαι καλά αλλά δεν μας ένοιαζε, αφού απολαμβάναμε την διαδρομή.

Φτάσαμε στο σπίτι που θα μέναμε (θα το βρείτε στο χάρτη ως Tucanos family) το οποίο αρχικά να σας πω ότι δεν ήταν αυτό που είχα συμφωνήσει με τον Gilmar.

Προσωπικά ένιωσα ωραία σε τούτο το σπίτι αφού έμενε μια υπέροχη οικογένεια με 5 παιδιά και ο Eliao ήταν γνώστης της περιοχής και με ωραία αίσθηση του χιούμορ παρότι δεν μιλούσε καθόλου αγγλικά κατά ένα περίεργο τρόπο κάπως καταφέρναμε να συνεννοηθούμε και η γυναίκα του φυσικά που έτρεχε να φροντίσει τα παιδιά της και ταυτόχρονα να μαγειρέψει και σε εμάς .

Το πρόβλημα δεν ήταν ότι βρεθήκαμε σε αυτό το σπίτι για να μείνουμε αφού έτσι η εμπειρία μας έγινε πιο αυθεντική και βοηθήσαμε μια οικογένεια με τα χρήματα που πήρε ,το πρόβλημα είναι ότι όταν έχεις συμφωνήσει να μείνεις στο διπλανό κατάλυμα και έπειτα ακούς δικαιολογίες του τύπου, πέθανε εκείνος που το είχε για αυτό ήρθαμε εδώ, καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με έναν άνθρωπο που δεν μπορείς να εμπιστευτείς, αφού το λιγότερο που μπορούσε να κάνει αν ίσχυε κάτι τέτοιο ήταν να με ενημερώσει και να πάρω εγώ την απόφαση για το που θα μείνω.

Σχεδόν πάντα επιλέγω να μείνω σε ένα απλό δωμάτιο με βασικές παροχές γιατί με εκφράζει περισσότερο σαν άνθρωπο. 

Η δική μου συμβουλή είναι να πάτε να μείνετε στο σπίτι της οικογένειας αλλά παρακάμπτοντας την εταιρεία του Gilmar , υποδεικνύοντας σε κάποιον βαρκάρη την τοποθεσία και με την δική μας βοήθεια να βρεθείτε εκεί . Βέβαια κάτι τέτοιο θα το πρότεινα σε ταξιδιώτες με εμπειρία. 

Για να ανέβεις στο σπίτι υπήρχε πρώτα μια προβλήτα που λειτουργούσε και ως κέντρο αναψυχής με μπιλιάρδο και μαγαζί με μπύρες και κάποια αναμνηστικα και φαγώσιμα .

Έπειτα μια μεγάλη ανηφορική ξύλινη σκάλα σε οδηγούσε στην κουζίνα του σπιτιού και στην συνέχεια ήταν το κυρίως κτίριο με ένα μεγάλο χώρο άδειο σχεδόν, με μονάχα μια τηλεόραση, τρεις καρέκλες και δύο αιώρες.

Αφήσαμε τα πράγματα μας στα δωμάτια του σπιτιού που είχαν δικά τους μπάνια εκτός από το δικό μας που είχε κοινόχρηστο.

Το τοπίο γύρω από το σπίτι πανέμορφο με τα δέντρα που έχει φυτέψει ο Eliao τα οποία περήφανος μου δείχνει και μου εξηγεί ότι με το καρπό τους φτιάχνει προϊόντα περιποίησης για το σώμα, κάτι σαν σαπούνι , και φυσικά τα Brazilian nuts δηλαδή την βραζιλιάνικη καρυδιά.

Ένας καρπός που είχαμε την τύχη να γευτούμε με τον Eliao να κάνει το κόπο να ανοίγει με την ματσέτα ένα φρούτο,σαν καρύδα ήταν, το οποίο περιέχει μέσα τους καρπούς. Ήθελε αρκετό κόπο για να το ανοίξεις αλλά ήταν νόστιμο και εμένα μου θύμισε το αμύγδαλο.

Η κατανάλωση των ξηρών καρπών Βραζιλίας όπως ονομάζονται μπορεί να ωφελήσει την υγεία σας με διάφορους τρόπους, συμπεριλαμβανομένης της ρύθμισης του θυρεοειδούς αδένα σας, της μείωσης της φλεγμονής και της υποστήριξης της καρδιάς, του εγκεφάλου και του ανοσοποιητικού σας συστήματος.

Είχε έρθει η ώρα του φαγητού και πήγαμε στην κουζίνα όπου μας περίμεναν έτοιμα σε δίσκους κοτόπουλο,ρύζι , μακαρόνια, ψάρι, σαλάτα, και φρούτα καρπούζι ή ανανά.

Βέβαια για να σας κάνω πιο ρεαλιστική την περιγραφή και να καταλάβετε που πηγαίνετε αν βρείτε και ένα μυρμήγκι να περπατάει στο τραπέζι σας ή πέσει ένα ζωύφιο στο ποτήρι σας μην σας φανεί παράξενο, στον Αμαζόνιο είστε!

Πάντως κανένας μας δεν έπαθε τίποτα όσες μέρες μείναμε εκεί οπότε δεν υπήρχε πρόβλημα.

Αφού τελειώσαμε το γεύμα μας μπήκαμε στις βάρκες για να πάμε για ψάρεμα !

Δεν θα ψαρεύαμε γόπες, ούτε κέφαλους αλλά πιράνχας!!! 

Η διαδρομή ήταν υπέροχη και αλήθεια ήταν απολαυστικό να βρίσκεσαι σε αυτό το φυσικό τοπίο μέσα σε μια ξύλινη πιρόγα και με ξύλινα αυτοσχέδια καλάμια να ψαρεύεις ανάμεσα στα δέντρα που έχουν βυθιστεί στο νερό . Ο Μάρτιος είναι ο μήνας που έχει πολλές βροχές στον Αμαζόνιο έτσι η στάθμη του νερού είναι υψηλά οπότε είναι εύκολη η πρόσβαση σε όλα τα σημεία του ποταμού αλλά και η πιθανότητα να βραχείτε είναι μεγάλη οπότε να είστε προετοιμασμένοι.

Ευτυχώς στην παρέα υπήρχαν παιδιά που τα κατάφεραν με το ψάρεμα γιατί αν περίμεναν από εμένα τότε θα έμεναν νηστικοί.

Η αλήθεια είναι ότι ένιωθες ότι τσιμπούσαν αλλά όσες φορές τραβούσα το καλάμι τίποτα. Κάθε φορά που κάποιος έπιανε κάποιο ψάρι όλοι μας φωνάζαμε από ενθουσιασμό και έπειτα από ώρα πιάσαμε συνολικά 9 !!!

Τα πιράνχας είναι βασική τροφή για τους ιθαγενείς του Αμαζονίου και είναι γνωστό σε όλους ότι είναι παμφάγα ψάρια που έχουν χαρακτηριστεί με το μύθο που λέει ότι μπορούν να καταβροχθίσουν ένα ανθρώπινο σώμα σε δευτερόλεπτα.

Η πιο πρόσφατη εργασία των ερευνητών, και η τρίτη στη σειρά για τα πιράνχας, δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο από το περιοδικό Biology Letters, που εκδόθηκε από τη Βρετανική Βασιλική Εταιρεία. Σύμφωνα με αυτή την έρευνα, εκτός από τη διατροφή που αποτελείται κυρίως από λαχανικά και μερικές φορές τρέφονται με μικρά ψάρια και ασπόνδυλα, έντομα και υπολείμματα νεκρών ζώων, τα πιράνχας κάσιους (όπως είναι επίσης γνωστά) συγκεντρώνονται για να προστατευτούν από αρπακτικά, τα μεγαλύτερα ψάρια και τα καταδυτικά πουλιά και δεν ασκούν το ομαδικό κυνήγι, χαρακτηριστικό που περιγράφεται από αρκετούς ερευνητές. «Όσο μεγαλύτερες είναι οι ομάδες, τόσο πιο ήρεμα είναι τα ζώα και τόσο πιο γρήγορα αναρρώνουν από αγχωτικές καταστάσεις. Αυτή μπορεί να μην είναι η μόνη λειτουργία των κοπαδιών, αλλά είναι σίγουρα μια σημαντική λειτουργία», δήλωσε ο ζωολόγος Helder Queiroz.

Λόγω αυτής της κακής φήμης για τα πιράνχας, πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι πρέπει να εξοντωθούν. Όπως όλα τα ζώα, τα πιράνχας διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στα φυσικά συστήματα και η απομάκρυνσή τους μπορεί να προκαλέσει μεγάλες ανισορροπίες». Λέει επίσης ότι ο ρόλος των πιράνχας σε οικονομικές δραστηριότητες όπως η εκτροφή βοοειδών ή η αλιεία θα πρέπει να καθοριστεί σωστά. «Η φήμη ότι τα πιράνχας προκαλούν μεγάλες επιθέσεις στα ζώα είναι απλώς αναληθής. Ωστόσο, η άποψη ότι τα πιράνχας μπορούν να καταστρέψουν τα δίχτυα ψαρέματος τρώγοντας νεκρά ζώα που έχουν παγιδευτεί σε αυτά φαίνεται να είναι σωστή».

Σε ένα από τα ψάρια που πιάσαμε δώσαμε και ένα μικρό ξυλαράκι για να δούμε πως λειτουργούν τα πολλά μικρά δοντάκια του και έβλεπες ότι το έτρωγε με άνεση το ξύλο , αλλά σταματήσαμε αφού σκεφτήκαμε ότι σε λίγη ώρα θα το τρώγαμε και δεν θέλαμε να έχει φάει ξύλο. 🤣

Επιστρέψαμε στο σπίτι, κάθισα με ένα ζεστό φλιτζάνι καφέ να χαζεύω την απεραντοσύνη του ποταμού , γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω τα κοτόπουλα της οικογένειας να τριγυρνούν εδώ και εκεί , τα κοριτσάκια της οικογένειας αμίλητα και ντροπαλά αντιλαμβάνονται την παρουσία των ξένων επισκεπτών και προσπαθούν να κάνουν την παρουσία όσο πιο διακριτική γίνεται .