Περιπέτεια στον Αμαζόνιο? Ε ναι ρε φίλε!!

2022-04-27
Το κόστος για αυτό το πιάτο ήταν 70 real 13€ αλλά προσωπικά από τα φαγητά της χώρας εγώ λάτρεψα τα κρέατα με την picanha να είναι από τα αγαπημένα.
Αφού τελειώσαμε το γεύμα μας πήραμε ταξί για να πάμε στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση και να ετοιμαστούμε έπειτα για την βραδινή μας έξοδο .
Είχα κάνει κράτηση σε ένα από τα μαγαζιά της περιοχής Lapa που προσφέρουν ζωντανή μουσική και είχα διαβάσει καλές κριτικές.
Πρόκειται για το Bar Carioca de Gema το οποίο είχε είσοδο 20 real (3.7€) και η μπύρα κόστιζε 15 real (2.8€) . Τις οποίες μπύρες σερβίρουν μέσα σε κουβάδες γεμάτο πάγο για να τις κρατούν παγωμένες και είναι σε μπουκάλια 600 ml . Από τις τοπικές μπύρες που δοκίμασα μου άρεσε η Original αλλά όχι η Brahma την οποία είδα να διαφημίζεται παντού .
Στο συγκεκριμένο μαγαζί αλλάζει κάθε φορά η μουσική αφού φέρνουν διαφορετικά συγκροτήματα και μπορείτε να παρακολουθείτε το πρόγραμμα μέσα από την σελίδα τους .
Υπάρχουν τραγούδια που ακόμη και να μην καταλαβαίνεις τα λόγια σε ξεσηκώνουν και διασκεδάζεις αλλά ομολογώ ότι εκεί μετά από μια ώρα είχε αρχίσει να με κουράζει το γεγονός ότι δεν μπορούσα να καταλάβω τι λέει το τραγούδι. 
Φεύγοντας αναζητήσαμε άλλο μαγαζί για να πιούμε ένα ποτό ακόμα αλλά καταλήξαμε να τρώμε σουβλάκια😅 σε μια καντίνα στο δρόμο και έπειτα επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο.
Την επόμενη μέρα είχαμε οργανώσει μια περιήγηση στην φαβέλα Rochina με την εταιρεία Favela Brothers . 

 


Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να πάτε σε κάποια από τις 700 φαβέλες που υπάρχουν στην πόλη μόνοι σας. 
Υπάρχει σοβαρό θέμα ασφάλειας και δεν θέλετε να βρεθείτε σε λάθος σημείο οπότε μπορείτε άνετα να εμπιστευτείτε τα παιδιά από την Favela Brothers που έχουν μεγαλώσει εκεί και γνωρίζουν καλά που πρέπει να πάτε.
Προτείνω να ζητήσετε να σας ξεναγήσει ο Pablo ο οποίος είναι εξαιρετικό παιδί και τρομερός χορευτής Capoeira.
Το σημείο συνάντησης μας ήταν η στάση μετρό Cardeal Arcoverde όπου εκεί μας περίμενε και είχε αγοράσει για εμάς τα εισιτήρια για το μετρό.
Ήταν η πρώτη φορά που θα χρησιμοποιούσαμε το μετρό αφού επιλέγαμε για λόγους ασφαλείας να παίρνουμε ταξί. 
Άλλωστε το εισιτήριο στο μετρό κοστίζει 5 real δηλαδή περίπου 1€ και το ταξί αν είστε 3 άτομα δίνετε μέσο όρο 1 με 3 ευρώ.
Το εισιτήριο τώρα είναι μια πλαστική κάρτα την οποία τοποθετείται κατά την είσοδο σας και την τραβάει μέσα δεν χρειάζεται να την έχετε και στην έξοδο. 
Κατεβήκαμε στην στάση Sao Conrado που βρίσκεται κάτω από την μεγαλύτερη φαβέλα του Ρίο ντε Τζανέιρο την Rochina.
Για να ανέβουμε τώρα στην κορυφή της φαβέλα όπου θα ξεκινούσε η περιήγηση μας και θα είχαμε υπέροχη θέα πήραμε μηχανάκια ταξί το οποίο ήταν μια ωραία εμπειρία . Υπάρχει περίπτωση να τρομάξετε από το τρόπο που οδηγούν αλλά λόγω της ανηφορικής πορείας δεν τρέχουν οπότε κάντε το σταυρό σας και όλα θα πάνε καλά !😅
Μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε φτάσει στην κορυφή της φαβέλα και από εκεί η θέα ήταν εκπληκτική! Έβλεπες να απλώνεται στα πόδια σου μια άναρχα χτισμένη πόλη πάνω στην πλαγιά του λόφου περικυκλωμένη από δέντρα .
Πάνω από 180.000 άνθρωποι ζουν εδώ καθιστώντας την φαβέλα Rochina την πιο πυκνοκατοικημένη σε όλο το Ρίο ντε Τζανέιρο.
Αφού μας εξηγεί ο Pedro κάποια πράγματα για το μέρος που μεγάλωσε και ζει και βγάζουμε τις φωτογραφίες μας ξεκινάμε την κατηφορική πορεία μας. Κάνοντας την περιήγησή μας θα περάσουμε από μικρά στενά που σε καμία περίπτωση δεν θα έβρισκε κάποιος επισκέπτης που δεν γνωρίζει την περιοχή. 
Παντού κρέμονται καλώδια κάτι που θυμίζει πολλές Ασιατικές χώρες και μας εξηγεί ότι όλος ο κόσμος που ζει στις φαβέλες έχει ρεύμα παράνομα συνδέοντας αυτά τα καλώδια στο κυρίως δίκτυο της πόλης το οποίο βέβαια πολλές φορές οδηγεί σε υπερφόρτωση και παίρνουν φωτιά τα καλώδια και έπειτα μένουν από ρεύμα για πολλές ώρες.
Ουσιαστικά αντιλαμβάνεται κανείς ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας και ζουν κάτω από την μύτη των πλουσίων και της μεσαίας τάξης που τους νοιάζει απλά να μην τους ενοχλούν με την παραβατικότητα τους οπότε φροντίζουν να χτίζουν ψηλούς τοίχους κάνοντας φρούρια τα σπίτια τους .
Πέρα από την φτώχεια οι κάτοικοι στις φαβέλες έχουν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση ασφαλείας αφού η κάθε φαβέλα διοικείται από συμμορία ναρκωτικών και πολλές φορές υπάρχουν συγκρούσεις μεταξύ συμμοριών με ανταλλαγή πυροβολισμών και ότι αυτό συνεπάγεται.
Φαντάσου απλά να πρέπει να επιβιώσεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον και να μεγαλώσεις τα παιδιά σου μέσα σε αυτή τη κατάσταση προσπαθώντας να μην μπλέξουν στα ναρκωτικά είτε σε παράνομες δραστηριότητες για να βγάλουν εύκολο χρήμα, θύματα που καταλήγουν στην φυλακή .
Η λύση που προσπαθούν να δώσουν ο Pablo και άλλοι άνθρωποι μέσα στις φαβέλες είναι να ωθήσουν αυτά τα παιδιά να συμμετέχουν σε κάποια αθλητική δραστηριότητα για να αφοσιωθούν εκεί .
Ο Pablo μαζί με μια ομάδα παιδιών έχουν μια σχολή καποέιρα όπου συμμετέχουν πολλά παιδιά και είναι περήφανος όταν μιλάει για αυτή τη προσπάθεια αφού βλέπεις στα μάτια του πόσο αγαπάει την καποέιρα.
Από την ταράτσα ενός κτηρίου απολαμβάνουμε ακόμη μια φορά την θέα της φαβέλας και μας δείχνει από εκεί πάνω τα σημεία όπου βρίσκονται τα δύο νοσοκομεία που υπάρχουν μέσα στη φαβέλα τα οποία μπορούν να παρέχουν τις πρώτες βοήθειες αλλά αν πρόκειται για κάτι σοβαρό πρέπει να πάνε σε νοσοκομείο στη πόλη. Υπάρχει όπως μας λέει δωρεάν υγεία για όλους αλλά αν θέλεις να κάνεις κάποια εγχείρηση όπως ο πατέρας του για παράδειγμα χρειάζεται να περιμένει μήνες εκτός και αν έχεις λεφτά να "λαδώσεις".
Κάτω από την ταράτσα του κτηρίου με την στενή απότομη σκάλα που διακοσμεί ένα graffiti που μας καλωσορίζει στην φαβέλα υπάρχει ένα καφέ εστιατόριο που έχει και μαγαζί με αναμνηστικά .
Εδώ μπορείτε να πάρετε αναμνηστικά για να βοηθήσετε την τοπική κοινωνία και βέβαια ότι λεφτά αφήνετε μέσα στις φαβέλες είναι πολύ σημαντικά για τους κατοίκους αφού κάθε καταστηματάρχης υποχρεώνεται να πληρώνει ένα ποσό στην συμμορία που ηγείται για την προστασία του μαγαζιού του .
Περνάμε από ένα σημείο που μας λέει ο Pablo ότι δεν πρέπει τώρα να βγάζουμε φωτογραφίες γιατί εκεί κοντά μένει ο αρχηγός της συμμορίας ο οποίος διοικεί και πρέπει να ζει μέσα στην φαβέλα .
Τον ρωτάμε αυτός ο αρχηγός έχει βέβαια και ένα άλλο μεγάλο αφεντικό που ζει εκτός φαβέλας φορώντας κοστούμι σε κάποια βίλα σωστά ;
Βασικά μας λέει το "μεγάλο" αφεντικό αυτή τη στιγμή είναι στη φυλακή .
Να σας πω ότι σε εκείνη την περιοχή βλέπουμε και ένα τύπο με όπλο αλλά και διάφορους που αντιλαμβάνεται κανείς ότι είναι τα καλά παιδιά όμως δεν νιώθουμε σε καμία περίπτωση ότι κινδυνεύουμε.
Έχουμε σταματήσει με μια μεγάλη δεξαμενή νερού που παρέχει τρεχούμενο νερό στους κατοίκους εκείνης της περιοχής, μια "πολυτέλεια" που δεν έχουν όλοι οι κάτοικοι βέβαια , και εκεί αρχίζει να μας μιλάει για τα πάρτυ που γίνονται μέσα στις φαβέλες από τις συμμορίες.
Μας λέει αυτά δεν είναι για εσάς , η τοποθεσία κάθε φορά είναι μυστική για να προστατευθούν να μέλη της συμμορίας και είναι φανταστική εμπειρία. Όλοι βέβαια κρατάνε όπλα αλλά δεν συμβαίνουν απρόοπτα σε τέτοιες περιπτώσεις άλλωστε έχει να συμβεί σύγκρουση συμμοριών στην φαβέλα Rochina εδώ και 5 χρόνια!
Καλά του λέω και εμείς στους γάμους στην Κρήτη οι περισσότεροι έχουν όπλα και μάλιστα τα χρησιμοποιούν κιόλας. Τι να μας πουν τώρα αυτοί στις φαβέλες 😅 έπρεπε να έρθεις στο γάμο μου να δεις ή ακόμα καλύτερα στα χωριά μας στον ορεινό Μυλοπόταμο που εκεί γίνεται κυριολεκτικά "πόλεμος". 
Βέβαια και καταδικάζω την άσκοπη χρήση όπλων και όλα τα παραπάνω τα έγραψα με χιουμοριστική διάθεση. Βέβαια αλήθεια είναι ότι έπεσαν πυροβολισμοί στο γάμο μου ,ξέρετε δεν είναι κάτι που μπορεί να ελέγξει ο γαμπρός και κανένας αφού έτσι εκδηλώνουν την χαρά τους κάποιοι καλεσμένοι συγγενείς .
Περάσαμε και από ένα καθολικό ναό που υπάρχει μέσα στην φαβέλα αν και οι περισσότεροι δηλώνουν άθεοι και όσοι πιστεύουν αρχίζουν να αλλάζουν θρησκεία με τους Ευαγγελιστές να παίρνουν ένα μεγάλο ποσοστό . Είναι αυτό που έχω διαπιστώσει σε πολλές χώρες ότι η καθολική εκκλησία μετράει εκατομμύρια πιστούς ανά το κόσμο αλλά στην πραγματικότητα οι περισσότεροι είναι άθεοι και αδιαφορούν για τις θρησκείες.
Ενδιαφέρον είχε και ο τρόπος που δέχεται κάποιος ένα γράμμα μέσα στις φαβέλες ή κάποιο δέμα αφού δεν έχουν διευθύνσεις και μιλάμε για ένα λαβύρινθο σε κάποια από τα στενά. Έτσι κάθε περιοχή έχει κάποια κουτιά στα οποία τοποθετούνται όλα τα γράμματα και τα δέματα και από εκεί τα παραλαμβάνουν οι κάτοικοι . Κάτι σαν το καφενείο στα χωριά μας στην Κρήτη που ο ταχυδρόμος αφήνει εκεί όλα τα γράμματα και τους λογαριασμούς και έπειτα τα παραλαμβάνουν από εκεί οι κάτοικοι. Αρκεί μας λέει να μην έχει παραγγείλει ένα i phone και να περιμένεις να το παραλάβεις έτσι , αφού θα εξαφανιστεί.
Χωρίς να το καταλάβουμε είχαμε φτάσει στο σημείο από όπου είχαμε πάρει τα μηχανάκια ταξί και πηγαίναμε μέσω μιας αερογέφυρας στην απέναντι μεριά του δρόμου για να πάμε στο χώρο αθλητικών εγκαταστάσεων. Εκεί είδαμε γυναίκες να κολυμπούν στην κοινόχρηστη πισίνα, γήπεδα ποδοσφαίρου τα οποία βέβαια δεν ήταν σε καλή κατάσταση και μας περίμεναν για να μας κάνουν μια επίδειξη καποέιρα μερικά από τα παιδιά που διδάσκουν τις νεότερες γενιές και με αυτό το τρόπο βγάζουν και τα προς το ζην.
Η επίδειξη τους ήταν πολύ όμορφη και αυτό το είδος μουσικής που έπαιζαν με τα τύμπανα εγώ προσωπικά το λάτρεψα.
Η καποέιρα δεν είναι απλώς μια πολεμική τέχνη ή μια χορογραφία είναι ένας τρόπος έκφρασης και από το 2014 ανακηρύχθηκε από την UNESCO ως άυλη πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας.
Ξεκίνησε αρχικά από τους Αφρικανούς σκλάβους της Βραζιλίας οι οποίοι κατά την πλειοψηφία τους καταγόταν από την Αγκόλα και μεταφέρθηκαν ως εδώ για να δουλέψουν στα ζαχαροκάλαμα.
Φανταστείτε ότι οι Πορτογάλοι κατακτητές το 1530 μ.Χ. είχαν αιχμαλωτίσει τον τοπικό πληθυσμό δηλαδή τους ιθαγενείς για να τους χρησιμοποιήσουν σαν εργατικά χέρια αλλά άρχισαν να πεθαίνουν κατά χιλιάδες από την κακομεταχείριση και από τις ασθένειες που τους μετέδωσαν οι Πορτογάλοι, οπότε ξεκίνησαν να φέρνουν κόσμο από την Αφρική . Ελεύθεροι άντρες απαγάγονται από την Αφρικανική ήπειρο για να μεταφερθούν κατά χιλιάδες μέσα στα βρώμικα αμπάρια των πλοίων σε ένα εφιαλτικό ταξίδι που αν επιβίωναν θα ξεκινούσε ένα άλλο μαρτύριο ζώντας για να δουλεύουν σκληρά .
Μαζί τους έφεραν και τις παραδόσεις και την κουλτούρα τους ασφαλώς κάτι που χαρακτηρίζει πλέον τη Βραζιλία . Η Καποέιρα ήταν σαν σκέψη ένας τρόπος που συνδυάζει άθληση αλλά και πολεμική τέχνη την οποία θα χρησιμοποιούσαν για την απελευθέρωση τους.
Αξίζει να αναφέρω ότι μετά την απελευθέρωση των σκλάβων το 1889 τούτοι οι άντρες κατευθύνθηκαν στις πόλεις που όμως δεν έβρισκαν δουλειά λόγω της φυλετικής διάκρισης με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να γίνονται βίαιοι και να χρησιμοποιούν την καποέιρα ως το δικό τους "όπλο" . Φτάσαμε στο 1900 όπου με νόμο καταδικάζεται οποίος εξασκεί καποέιρα, όμως παρά την καταπίεση η τέχνη της εξελίσσεται ειδικά στο Salvador την πρωτεύουσα της πολιτείας Bahia με τους σημαντικότερους "μαέστρους" τον Mestre Pastinha και ο Mestre Bimba.
Από τους χορευτές που έκαναν την επίδειξη καποέιρα δεν σου έδινε να καταλάβεις ότι πρόκειται για πολεμική τέχνη αλλά για χορογραφία με συγχρονισμένες κινήσεις . Εκεί σκέφτηκα να προκαλέσω τον Pablo να μας κάνει μια επίδειξη και να αφήσει το τύμπανο που έπαιζε αφού ήθελα πολύ να τον δω να χορεύει γιατί στην περιήγηση μας ένας ντόπιος τον αναγνώρισε και μου είπε : Μην τον βλέπεις που είναι έτσι ταπεινός ,είναι ο καλύτερος χορευτής καποέιρα τον παρακολουθώ από τότε που ήταν  μικρό παιδί.
Και πραγματικά όταν ξεκίνησε ο Pablo έμεινα με το στόμα ανοιχτό ,μιλάμε ότι οι κινήσεις του ήταν τόσο γρήγορες και με τόση δύναμη που πραγματικά τρομάζεις ! Σε ερώτηση μου στους υπόλοιπους χορευτές όλοι τους παραδέχτηκαν ότι ο Pablo είναι ο καλύτερος χορευτής καποέιρα στην περιοχή άλλωστε η οικογένεια του έχει τεράστια παράδοση με δύο από τους αδελφούς του να ζουν σε Νορβηγία και Καναδά διδάσκοντας καποέιρα και εκείνος είχε βρεθεί κάποια στιγμή στην Ευρώπη για να διδάξει αλλά και να παίξει σε ταινία !!!
Φύγαμε απόλυτα ικανοποιημένοι από την περιήγηση μας στην φαβέλα και πήραμε ξανά το μετρό για να πάμε στην Copa Cabana και να απολαύσουμε την θάλασσα αφού έκανε καλή μέρα.
Εκεί ακόμη μια φορά κάναμε τις βουτιές μας και κυρίως ξεκινήσαμε έχοντας πολύ καλά διάθεση να πίνουμε κοκτέιλ Caipirinha δοκιμάζοντας και διαφορετικές παραλλαγές.
Και πάνω στα ποτά περνάει ένας τύπος που κάνει χένα τατουάζ και αρχίζει να μου ζωγραφίζει το μπράτσο! Λίγο ο ήλιος , λίγο το ποτό, βρέθηκα με ένα τατουάζ αλλά τίποτα το σπουδαίο αφού έφυγε σε λίγες μέρες .
Εκείνη τη μέρα στις 16:00 είχαμε κλείσει μια ξενάγηση στο Samba city, ένα συγκρότημα κτιρίων που έχουν δώσει στις ομάδες του καρναβαλιού για να ετοιμάσουν τα άρματα τους για το περίφημο καρναβάλι.
Κάθε ομάδα έχει διαφορετικό θέμα και δυστυχώς στο εσωτερικό όπου κατασκευάζονται τα άρματα δεν μας άφησαν να βγάλουμε φωτογραφίες.
Μιλάμε για ένα συγκρότημα κτιρίων που χρησιμοποιούνται από 14 σχολές σάμπα. Βέβαια υπάρχουν πάνω από 100 σχολές σάμπα που συμμετέχουν στο καρναβάλι και για να καταλάβει κανείς την αξία του καρναβαλιού πρέπει να μάθει ότι κατά τη διάρκεια της περιόδου του Καρναβαλιού στη Βραζιλία το 2020, ο τομέας του τουρισμού και των σχετικών υπηρεσιών απέφερε έσοδα σχεδόν 1 εκατομμυρίου ευρώ μόνο στη πολιτεία του Ρίο ντε Τζανέιρο. Και αν προσθέσουμε τα έσοδα του τουριστικού τομέα του Σάο Πάολο και της Μπαΐα εν μέσω των εορτασμών ανήλθαν σε 1 εκατομμύριο ευρώ επιπλέον. 
Οπότε καταλαβαίνετε πόσο σημαντικό είναι το καρναβάλι για την Βραζιλία και πόσο έχει κοστίσει η ακύρωση για το 2021 αλλά και η αναβολή του για το 2022 που αναμένεται να ξεκινήσει στις 20 Απριλίου.
Πρέπει να καταλάβετε λοιπόν ότι το καρναβάλι δίνει δουλειά σε πάνω από 100.000 ανθρώπους , χορευτές, χορογράφους, μουσικούς, τεχνίτες, δασκάλους σάλσα και παραγωγούς. 

Το Pimpolhos of Grande Rio είναι μια σχολή σάμπα για νέους (Η ακαδημία ας πούμε της μεγάλης σχολής σάμπα Grande Rio Samba school) και μια μη κυβερνητική οργάνωση της οποίας η αποστολή είναι να προάγει την κοινωνική αλληλεπίδραση και να εκπαιδεύει μέσω της κουλτούρας του καρναβαλιού. Το πρόγραμμα περιοδείας Carnival Experience αποτελεί μέρος του πυλώνα του ιδρύματος κοινωνικοοικονομικής βιωσιμότητας και προκύπτει από την ανάγκη να διαφοροποιηθεί η πηγή κεφαλαίων του για να διασφαλιστεί η συνέχεια των κοινωνικοπολιτισμικών τους έργων. Το Carnival Experience είναι μια κοινωνική επιχείρηση και συνεισφέρει στη διατήρηση των μελλοντικών καρναβαλιών.
Οπότε με την επίσκεψη σας εδώ βοηθάτε και εσείς σε αυτή τη προσπάθεια και έχετε μια ξεχωριστή εμπειρία από τα παρασκήνια.
Στο τέλος της περιήγησης θα φορέσετε και κοστούμια ώστε να διασκεδάσετε και να βγάλετε ωραίες φωτογραφίες αλλά και μια μικρή επίδειξη από μια χορεύτρια σάμπα, η οποία ήταν μόλις 16 ετών!
Γίνονται 3 ξεναγήσεις την ημέρα στις 10:00 - 14:00 - 16:00 διάρκειας 90 λεπτών εκτός Κυριακή που είναι κλειστά και το κόστος είναι 85 Ρεάλ (15.5€).
Αφού ολοκληρώθηκε η περιήγηση μας πήγαμε στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε μετά από την τόσο μεγάλη μέρα . 
Και καταλήξαμε για βραδινό σε ένα ταβερνάκι το Os Ximenes που βρίσκεται ακριβώς απέναντι στα πολύχρωμα σκαλιά Escadaria Selaron.
Αυτά τα σκαλοπάτια είχαμε την τύχη να τα έχουμε δίπλα μας και έτσι καταφέραμε να τα δούμε και χωρίς κόσμο τις πρωινές ώρες αλλά και αργά το βράδυ.
Η έμπνευση του Χιλιανού Χόρχε Σελαρόν να αρχίσει να διακοσμεί αυτή τη σκάλα με πλακάκια που έχει ζωγραφίσει ο ίδιος εξελίχθηκε σε κάτι ξεχωριστό για την πόλη του Ρίο ντε Τζανέιρο αφού πλέον θεωρείται το 3 αξιοθέατο σε επισκεψιμότητα.
Βλέποντας την προσπάθεια μάλιστα του Σελαρόν οι ντόπιοι και μετέπειτα και οι τουρίστες άρχισαν να του κάνουν δώρο πλακάκια ώστε να τα ζωγραφίσει. 
Και ειδικά από τους ταξιδιώτες που ξεκίνησαν να φέρνουν πλακάκια από τις χώρες τους και να τα δωρίζουν ώστε να τοποθετηθούν στη σκάλα έχουμε ένα υπέροχο αποτέλεσμα.
Μιλάμε για μια σκάλα 125 μέτρα σε μήκος με 215 σκαλοπάτια και εννοείται ότι με την βοήθεια του Eddie που μας είχε κάνει την ξενάγηση την πρώτη μέρα εντοπίσαμε και πλακάκια από την Ελλάδα με την Σαντορίνη το ένα και με την Θέα Αθήνα και τον Ιάσωνα.
Όπως μας είπε ο Eddie έχουν φτιάξει και μια εφαρμογή στο κινητό όπου μπαίνει ο ταξιδιώτης και του δείχνει σε ποια σημεία υπάρχουν πλακάκια από την πατρίδα του. 
Εντύπωση μας έκανε και η συνεχής αστυνόμευση της σκάλας αλλά καταλαβαίνει κανείς ότι με τόσους επισκέπτες πλέον έχει αποκτήσει "αξία" για την πόλη και με αυτό το τρόπο αποφεύγουν τυχόν βανδαλισμούς και καταστροφές.
Ένα χαρακτηριστικό στις δημιουργίες του καλλιτέχνη Σελαρόν ήταν ο μαύρος σκύλος που ζωγράφιζε.
Τον λόγο δεν έμαθε ποτέ κανείς αφού όταν τον ρωτούσαν εκείνος απέφευγε να απαντήσει και έφευγε.
© 2017 Το ταξιδιωτικό blog travelSIF Διατηρούνται όλα τα δικαιώματα. 
Υλοποιήθηκε από τη Webnode
Δημιουργήστε δωρεάν ιστοσελίδα! Αυτή η ιστοσελίδα δημιουργήθηκε με τη Webnode. Δημιουργήστε τη δική σας δωρεάν σήμερα! Ξεκινήστε